De cursus begint!

Gisteren ontmoette ik voor t eerst Khadga, de man die in Pokhara de cursus organiseert en met wie ik de laatste weken meer en minder succesvol via skype overleg heb gehad over de cursus.
Hij geeft aan: die voorbereiding, die doen we wel morgenvroeg, als iedereen bij elkaar is. Via skype en zo werkt hier niet. Daar had ik nou niks van gemerkt...
We spreken af dat hij me de dag erna om kwart voor 8 ophaalt, we gaan dan de reader laten printen, die we dan ter plekke, en ik hoop dat dat goed gaat, gaan samenstellen.
Ik maakte na t overleg een rondje door Pokhara lakside, wat me deed denken aan valkenburg, en ik vind t niet toevallig dat adelante kinderen, waar de cursus bedacht is, in valkenburg ligt. Ik zie overal linken.
Maar goed. Pokhara lijkt groter en drukker dan toen ik er de vorige keer was. Enorm veel winkeltjes met werkelijk vanalles, veel gericht op trekking natuurlijk. De namaak north face en colombia jassen vliegen me om de oren. Ik ben zeker niet de enige westerling, maar heb me laten vertellen dat het nu nog laagseizoen is voor trekking. Oktober is de beste maand, en daarna april/ mei.
Een koffietentje waar ik over heb gelezen kan ik niet vinden en ik besluit terug te lopen. Dat kan dus heel makkelijk alleen ondanks dat t inmiddels donker is en ik alleen ben. Voel me geen moment onveilig.
Na t ontbijt ga ik buiten wachten op Khadga. Ik heb mijn donsjasje aan, en maar goed ook. Want opeens staat er een scooter voor mijn neus. ‘ hello, you get on back?’ Ehhh, weinig keuze is er geloof ik dus ik klim achterop. Zonder helm. Binnendoor slalommen we naar de printshop. De eerste 500 meter houdt Khadga zich een beetje in voor mijn gevoel. Daarna lijkt hij vergeten te zijn dat ik achterop zit en geeft hij flink gas. De wegen zijn.... een beetje hobbelig. Dus ik moet goed mijn best doen te blijven zitten en knijp m een beetje. Ik heb te lang met mensen met motorongelukken en daardoor hersenletsel gewerkt. Ik kan niet onbevangen achterop zitten dus vraag of t iets minder hard kan. Dat mag.
We komen aan bij de printshop die drie hoog achter in een groot gebouw ligt. Wat opvalt is de grote ruimte met over elke printer een kleurig tafellaken gedrapeerd. Ofwel ze worden nooit gebruikt, of ze zijn extreem zuinig. Eens kijken of mijn adelante badge hier werkt. Gelukkig werkt het printen goed en al gauw hebben we de reader samengesteld, gecheckt en nog eens gecheckt. Alles wordt in orde gemaakt en s middags opgehaald.
Door naar de cursuslocatie, een centrum voor revalidatie, community based rehabilitation service. Hier worden we zeer hartelijk ontvangen.
De cursus begint om 10, de eerste cursisten komen rond kwart voor 10 en de teachers voor dag 1 zijn compleet om 10.10 en gaan even voorbereiden.
Dan begint de openingsceremonie. Ik zit verscholen achter de pc om eea te regelen met beamer en laptop en wordt tot mijn verbazing naar voren gedirigeerd, op een stoel, met het gezicht naar t klaslokaal. Naast mij nog drie andere ‘ special persons’. Er begint een verhaal ( ik schat iets van waarom zijn we hier), en iedereen stelt zich voor. De namastés zijn niet te stoppen. Een van de speciale personen zet een handtekening op een spandoek speciaal voor de cursus gemaakt. Ik schat dat het een soort startsein is. De special persons, ik dus ook, krijgen een oranje bloemenkrans om, de teachers allemaal een witte sjaal omgeknoopt. Vervolgens wordt ik vriendelijk verzocht een aantal encouraging words te spreken voor de cursisten. Dat wordt dan een op een vertaald. Ik houd mijn speech kort. Mijn buurman niet. Hij orakelt 20 minuten. Ik moet een paar gaapjes onderdrukken. Dan komt een enorme kan thee met een kleine dame naar binnen en krijgen we allemaal thee. Dan gaat de cursus van start.
De docenten gebruiken engelse powerpoints, van de eerdere jaren, maar leggen alles uit in t nepalees. Een groot deel van de deelnemers heeft geen fysiotherapeutische achtergrond dus de start is basaal, het lijkt alsof iedereen kan volgen.
Na twee presentaties begin ik ietwat flauw te worden. De twee sneetjes geroosterd brood vanochtend waren wat weinig en t is bijna half 2 en tussendoor niks gehad. Dat moet ik morgen anders aanpakken. 
Gelukkig is t lunchtijd. Helaas is de lunch nog niet klaar, maar is er afleiding: de kinderen zijn gearriveerd. De kinderen, allemaal met cerebrale parese, zijn hier met een of twee ouders en nemen als oefenpersonen deel aan de cursus, waardoor de ouders ook meteen weer bijleren.
De jongste is een jaar of twee, de oudste schat ik 6. Wat een vrolijke kinderen. En wat kunnen ze weinig. Na even te hebben kennisgemaakt moet ik echt even slikken. Een meisje even oud als Nyah kan helemaal niks, moeder is redelijk radeloos maar wel heel trots op haar prachtige kind. Wat een zorgen.
De lunch: dahl bhat, is typisch nepalees. Witte rijst met een groene soep met linzen, redelijk pittig. Daarbij een graadje pittigere groenten en voor wie wil ( ik niet) ook nog vlees. 
De bedoeling is dat je de soep over de rijst doet en dat met een klein lepeltje, of evt met rechterhand, eet. Nu ben ik linkshandig. Dat eten met de lepel rechts is een uitdaging. Maar ik doe t, want de linkerhand is voor t afvegen van je billen, dus onrein.
De cursus gaat weer verder, de kinderen worden in groepjes geobserveerd volgens de ICF methode, die beschrijft het kind vanuit alle mogelijkheden en vanuit diverse kanten, dus niet alleen de bewegingen, maar ook hoe zijn familie met het kind omgaat, of het kind zelf interactie maakt etc. Ik heb ballonnen mee en geef ze de kinderen. Nog nooit zulke blije koppies gezien door een ballon. Hierdoor worden ze meer uitgenodigd tot bewegen en zien de cursisten dus meer.
De bevindingen worden in de groep gedeeld, de eerste dag geëvalueerd en dan is dag 1, na een kopje thee, klaar.
De cursusonderdelen voor morgen worden verdeeld, we evalueren zelf nog wat en dan is t tijd om naar huis te gaan: wat een dag! 
Ik eet wat momo’s in een restaurantje. Typ dit stukje en dan sluit ik af met wie is de mol.
Namaste.