Het Nepalese leven

Er zijn in Pokhara echt enorm veel hotels, vooral aan de lakeside. Mijn hotel ligt daar ook, en waar ik bij t boeken dacht dat ik dan ook echt aan het meer zat, bleek dat een rekbaar begrip. In 10 minuten lopen ben ik bij t meer.
De hotels hebben fancy namen als lake star, lake diamond, lake princess, lake palace en ga zo maar door. 
‘Mijn’ lake star is ok, maar niet meer dan dat. De kamer ruikt naar schoensmeer of meubelpoets. Ik vermoed dat dat het enige is wat wordt gebruikt op de poetsronde.
Poetsen is op aanvraag, wc papier, water om te drinken en handdoeken zijn dat ook. Het duurt altijd ff voordat je zo iets doorhebt. Ik vraag nu alles in tweevoud.
En waar de douche op dag 1 heerlijk warm was is die sindsdien niet meer warm geworden. Ik denk dat dit te maken had met het feit dat ik op dag 1 de enige gast was. Het water wat uit de douchekop komt valt deels omlaag, en grotendeels spuit het alle kanten op, dit, in combinatie met een douche die middenin de badkamer is, zonder duidelijke afscherming, zorgt ervoor dat de hele badkamer een groot waterballet wordt. De douchekop heeft wel een blauw lampje erin, dat dan weer wel...
 

Gisteren was, zoals ik al eerder meldde, een closure dag. De ochtend kreeg ik niet echt mee, maar toen in s middags naar het trainingscentrum ging was t beduidend rustiger op de weg. Waar in de ochtend ook de scooters binnen blijven, reden deze nu weer. De zoon van Khadga bracht me wel op zijn scooter en reed beduidend rustiger. ‘ je bent t niet gewend he?’ Ik voelde me meteen een stuk comfortabeler achterop. Verkeersregels zullen er in beginsel wel zijn, maar naar mijn idee vooral optioneel. Oversteken is, ook op een oversteekplaats, totaal voor eigen risico. Ik merk dat ik nog steeds in eerste instantie de verkeerde kant opkijk. Auto’s, bussen, scooters rijden door elkaar heen en voor elkaar langs. Ik zou t niet in mijn hoofd halen hier op wat voor voertuig ook te stappen om zelf te rijden.

Voor de cursus hebben we in nederland al certificaten laten printen voor de deelnemers. Dat wordt hier als zeer belangrijk gezien. Er staan al twee handtekeningen op, maar nu moet er nog een ceo tekenen, de uren moeten worden ingevuld en de organisatie. Genoeg stof om minstens een half uur over te praten voor de nepalese organisator en de eigenaar van de cursuslocatie. Ik heb mijn werk gedaan door ze mee te nemen. Ik zie wel wat er uiteindelijk verder op verschijnt. Ik kreeg ook al een of andere dankbrief mee, die eerst aan mij persoonlijk was gericht, maar na enige bemoeienis nu aan het fair project. Ere wie ere toekomt, toch?
De studenten zijn nog even enthousiast als op dag 1 gelukkig, en is er ook wel ruimte voor een grapje tussendoor, want lachen doen ze hier graag.

Elke ochtend volgt een kort ceremonieel moment, waarbij de ceo en nog wat anderen iedere keer braaf acte de présence geven. Dan wordt steevast iemand van de groepjes gevraagd nog even toe te lichten wat ze leerden van de opdrachten gisteren. Deze ochtend doen Khadga en de ceo een dansje op locale muziek. De reden weet ik niet precies, maar iedereen klapt mee en het oogt heel gezellig.
Dan komt een kopje thee (mierzoet door de ruime hoeveelheid suiker), en dan beginnen we weer.
Blijkbaar is de excursie niet vandaag, maar morgenvroeg. Ik heb inmiddels begrepen dat dit soort planningen van dag tot dag, danwel uur tot uur kunnen veranderen. Ik zie t dus morgen wel of t daadwerkelijk gaat gebeuren.
De dag loopt verder weer goeden als we naar huis gaan, ik moet echt heel nodig naar t toilet, doe liever geen number two boven een gat, blijkt er nog even te moeten worden gesproken over morgen, want die excursie is blijkbaar een hoop gedoe. Bijna anderhalf uur later, ik sta zowat op ploffen, gaan we dan eindelijk.

Ik bel even met t thuisfront: leon heeft de griep helaas, en Nyah, die bij upke dupke is daardoor, heeft nauwelijks tijd om hallo te zeggen, zo druk is ze met spelen. Fijn dat t met haar goed gaat, maar ik begin ze nu toch wel flink te missen hoor.
Na een rondje langs ‘ mijn’ pinautomaat loop ik richting restaurantje. Ik zag er vanuit de auto eerder een leuk exemplaar, maar nu t donker is, lijkt dat weggetje wel erg verlaten. Dat risico ga ik niet nemen dus ik zoek verder op de hoofdweg.
Ik vind er een met momo’ s op t menu. Lekker, en veilig. Ik heb khadga een briefje laten schrijven waar op staat dat er geen noten in het eten mogen zitten. Ik overhandig t briefje aan de ober, die rent ermee rond. Ik merk lichte paniek. Maar goed, het briefje komt in de keuken en ook weer terug. Ik mag blijven zitten. En snap ook waarom. Er is een menukaart van wel 15 pagina`s. Naast nepalees kun je chinees, indisch, italiaans eten, en hebben ze ook hamburgers. Ik bestel dus momo’s, en heb ook wel trek in een stukje pizza dus bestel een marguerita met champignons. De ober verschiet, nooooo, it has sjiezus! Jesus? No zjeeezzzz, oh, kaas. Maar kaas is geen probleem. But note says no cheese! Heeft khadga er uit voorzorg nog een paar allergieën extra bijgezet zo blijkt. Nadat ik de arme man verzeker dat dat wel kan, zet hij braaf alles in zijn blokje.
Ik krijg vervolgens beide gerechten tegelijk. En besef meteen: dit is dus teveel. Ik eet van beiden. De combi is echt vreselijk maar ach. Ik ga terug naar hotel, typ dit stukje en hoop op warm water voor zometeen.