Ter plaatse!

ik ga zometeen de cursus voorbereiden, tot snelNa wat twijfel of ik wel een blog zou starten dacht ik na vandaag: toch maar gewoon doen, want er valt genoeg te beleven als je alleen op weg bent. Na een aantal intensieve dagen ben ik vandaag beland op mijn bestemming voor de komende twee weken, de stad Pokhara, zo’ n 200 km van de hoofdstad Kathmandu.

Waarom ben ik hier? Ik mag voor het FAIR project van adelante als coach werken bij een basis cursus over de behandeling van kinderen met een cerebrale parese, die dit jaar voor t eerst wordt gegeven door Nepalese trainers. Sinds 2012 is er een samenwerking tussen adelante en nepal op dit gebied,  en na grondig voorwerk op beide plekken is er twee jaar geleden gestart met lesgeven hier, op verschillende plekken, door mijn nederlandse collega’s. Vorig jaar is de cursus gegeven in een coproductie tussen de Nederlanders en de Nepalezen, en dit jaar dus voor t eerst door de Nepalezen, met wat coaching van mijn kant.

Donderdagavond zwaaide ik Leon en Nyah uit op schiphol, en met wat brandende ogen ging ik door de security. Na twee vluchten met Etihad, met wat ( nou ja, een werkdag tijd) ertussen kwam ik gisteravond in Kathmandu aan. Waar ik, tot mijn grote verbazing, binnen 10 minuten met een visum en mijn bagage buiten stond, de smoglucht heerlijk inademend. Er stond een chauffeur te wachten die me met een vintage auto kwam halen. Ik maakte de fout door achter t stuur plaats te nemen, even vergeten dat ze hier links rijden. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik in 2003, mijn eerste echte verre reis, echt overmand was door alle getoeter en geroep. Maar blijkbaar ben ik gehard inmiddels: ik vond t erg rustig, zeker in vergelijking met mijn Nigeria avonturen. Na een ontbijt op het roof terrace van het hotel: een bijzondere combinatie van gestoomde groenten, meloen, papaya en natuurlijk een snee getoast brood met jam die niet uit te smeren viel ging ik weer terug naar t vliegveld voor vlucht drie. Een eitje, want maar 25 minuten. Ik had kunnen weten dat door alle voorspoed er ergens iets niet goed zou gaan, maar goed, ik ging vol goede moed op tijd de deur uit. Om ter plaatste erachter te komen dat ik op t verkeerde ticket had gekeken en zowaar 1.15 uur te vroeg daar was. Nou mensen, dat gebeurt mij dus nooit. (Wel dat ik niet goed kijk, maar dus niet dat ik ruim op tijd ben. Ik kan t maar beter zelf zeggen).

hierdoor had ik wel de kans eens uitgebreid om me heen te kijken, een bonte mix van mensen komt langs, jong, oud, met thika, met muts op, met traditionele en westerse kleding, geweldig. Alle kinderen zien overigens uit alsof ze op poolexpeditie gaan: muts, dikke jassen, ik schat minstens drie broeken. hier en daar hebben de kindern zware oogmake up op. al vrij snel blijkt dat er, door smog, fog of wat dan ook, geen vluchten gaan en dat er dus eerst gewzfht wordt op beter weer. Ik hoor geen enkel gemopper. Mensen gaan gewoon zitten en wachten. Op een gegven moment mag ik inchecken. En dan door naarde vertrekhal.die hal, waar minstens 6 kleine maatschappijen domestic vliegen zit tjokvol mensen, nu blijkt dat er nog meer vertraging is, dus ik zoek een stoel, helaas. Het ruikt naar een mengeling van 4711, zweet en eten. Zeer oude dametjes mrt ringen door de neus en allerlei doeken om worden vriendelijk doch zeer kordaat door, denk ik, hun dochters omhoog gesjort om te lopen, plassen of dat soort zaken. Ze staren me vriendelijk aan. Ik vermoed dat ik ook op wat selfies ben terecht gekomen. Om 12.15 mag dan eindelijk worden geboard.  Na wat onduidelijkheid welke bus, wie waar, wat en hoe, zit ik in het vliegtuig. Mijn tip: altijd een betrouwbaar uitziend iemand met zelfde nummers op ticket volgen. Werkt prima. Ik zit aan het raampje, want, je vliegt letterlijk over de hymalaya. Het grbergte waar ik eerder liep, waar ik aoveel over heb gelezen en wat me mateloos fascineerd. Beetje jammer dus dat net mijn raampje een vochtprobleem heeft.maar de buren doen er niet moeilijk over dat ik mijn toestel tussen de stoel door prop. In het vleigtuig zitten we vervolgens nog een uur voordat er wat gebeurd. We krijgen wel een bekertje water en een snoepje. Het vliegtuig doet me denken aan het schamele vliegtuigje waar ik in china een binnenlandse vlucht mee maakte. Toen vlogen alle bagagevakken open, ik hoop deze x niet. Na t opstijgen zie ik even een stukje berg, om daarna alleen nog maar omgeven te zijn door troetelbeertjes wolken. Gelukkig mag ik over twee weken nog een x.