Cursusdag 6 en veel ceremonieel

Dit verhaal maakte ik gisteren, maar had geen tijd en geen wifi om het te kunnen posten. ( en dat vond ik niet erg)

Ik kreeg een thika vandaag! Er ging veel ceremonieel aan vooraf...
Deze ochtend, de laatste cursusdag, begon met een korte evaluatie op papier door de cursisten. Toen heeft een vader van een kind met CP zijn verhaal vertelt, met tips voor mensen die met kinderen met cp werken. Het was een raak verhaal. Vervolgens mochten alle groepjes, die in de middagen telkens met het zelfde kind hebben geoefend, hun bevindingen presenteren. Dat gebeurt niet met powerpoint of prezi, maar op grote vellen gekleurd papier. Per groepje een andere kleur. We hadden wel van elk kind een aantal filmpjes als ondersteuning.
Halverwege de tweede presentatie komt een legertje hotemetoten binnenlopen, blijkbaar iemand van het congres, en mensen van diverse organisaties. Gelukkig mag groep 2 wel hun presentatie afmaken. Dan wordt weer alles klaargezet voor een ceremonie: laag tafeltje, stoelen ervoor, gezicht naar de zaal, sjaaltjes erop, boedhabeeldjes erop, rode poeder voor de thika en last but not least de certificaten voor de cursisten. Omdat het inmiddels niet de eerste keer is weet ik dat ik het gewoon over me heen moet laten komen: zitten, staan, klappen, namaste teken, weer zitten, staan etc. Ik kijk naar mijn buurmannen en doe hetzelfde. Er zijn weer praatjes, veel praatjes,  alle studenten krijgen een voor een een thika, sjaal en certificaat. Ik krijg een sjaal, thika en een boedhabeeldje. Er wordt van elke stap een foto gemaakt, soms meerdere als het een groepsfoto betreft. Alles bij elkaar duurt dit weer minstens 1,5 uur. De trots van iedereen was mooi om te zien. Trots op het certificaat, trots op het handje met de hotemetoot. Ik geloof dat wij echt niet zo onder de indruk zouden zijn van bv de gouverneur van limburg. Ik in ieder geval niet.
Vervolgens wordt t hele circus weer aan de kant gezet en kunnen de laatste groepen ook presenteren.

Dat was t dan, de cursus. Ik vond t erg bijzonder om een week lang zo intensief in een totaal andere cultuur te zijn ondergedompeld. Ik heb me verwonderd, vond de mensen erg open, leergierig, enthousiast en liefdevol naar de kinderen. Ook al gaan wij totaal anders met zaken om, zoals verdriet bij de kinderen, ik zag de goedheid van handelen en dat heeft mij diep geraakt.
Ik kreeg een inkijkje in het leven van Nepalezen, voelde me vrij genoeg om vragen te stellen over diverse zaken en kreeg goede uitleg. Een aantal van deze zaken zal ik nog beschrijven.
Natuurlijk is het ook intensief: de hele dag Nepalees om me heen, het pittige eten, opletten dat je niemand beledigd door hoe je zit, welke hand je gebruikt en dat je moet zorgen niet te direct te zijn. Ik was de meeste avonden wel blij dat ik even niks hoefde. Meestal ging ik dan wel een hapje eten aan de lakeside ( meer en minder succesvol), gisteren koos ik ervoor om gewoon op de kamer te eten, wat te lezen en wat te niksen. 

Ik zag inmiddels wel aardig wat verschillende types reizigers hier. Een korte opsomming. Wellicht iets stereotiep, maar je kunt maar beter duidelijk zijn...

De backpacker
Te herkennen aan: geur, dreadlocks of lang sliertig haar. Poging tot dragen locale kledij, wat echt heel gek uitziet bij een blanke. Ofwel: versleten katoenen gewaad met broek met laag kruis als soort neo hippie. Neusring. 25 armbandjes om. Kijkend alsof ze alles weten en alles hebben meegemaakt. Meestal begin 20 en voor t eerst langer weg van huis.

De sportieveling
Van top tot teen gehuld in technische kleding om de trekking te kunnen doen die minutieus is voorbereid. Evt nog buigend over een detailkaart in een cafeetje. Zonnebril met een koordje om de nek. Petje op. Meestal Australisch of Duits 

De missionaris
Meestal Amerikanen met een zuiders, ik schat Texaans accent. Gekomen naar Nepal om de wereld te redden met ‘gods word’. Ik sprak er een in het vliegtuig, en zag een clubje in mijn eerste hotel. De vrouwen hadden een wit kapje over een lage knot op hun hoofd en hadden zeer bedekte kleding aan, natuurlijk met een jurk eroverheen, het leek een beetje amish, maar die mogen volgens mij niet vliegen. De mannen zagen er ‘ meer eigentijds’ uit, maar keken wel allemaal zeer devoot. ‘ these poor people need saviour’ zei de man in het vliegtuig. Ik heb toen niet echt doorgevraagd, maar ben wel benieuwd hoe dan.

De Nederlander
Of liever gezegd, nederlanders. Ofwel: het anwb stel. Echt! Ook hier. Matching schoenen en fleecejack. Eventueel matching rugzakken. De vrouw heeft een 3/4 broek aan (die moesten verboden worden), en de man soms ook ( ik weet niet wat erger is)

Straks vertrek ik de bergen in. Het is me gelukt om redelijk licht bepakt op pad te gaan. Ik ben heel benieuwd!