Selfie thursday

Vannacht lag ik als een vis op t droge te ademen, neus potdicht, droge keel. Ik kreeg de geweldige tip van een fantastische vriendin zoutwater op te snuiven. Zo gezegd zo gedaan. Wat water gekookt ( waar zouden we zijn zonder zelf meegenomen mini waterkoker), zoutoplossing gemaakt en snuiven maar. De eerste snuif smaakt naar tomatensoep, dat zat gisteren in het bekertje, maar al met al werkt t wel. Ik verstop de rest in een kast en hoop dat de poetsdienst het niet omkiept.

Na het ontbijt ga ik voor t eerst alleen met de taxi naar de cursuslocatie. De chauffeur blijkt geen enkel woord engels te spreken, alleen yes yes, hij belt, hij toetert. Kortom, hij rijdt als een Nepalees. Om de weg te wijzen tik ik op zijn schouder en wijs. Werkt vest goed. Op t einde mag ik ook nog zelf de prijs van de rit bepalen. Belangrijk te melden is dat ik de weg heb gevonden! Ik was zelf ook verbaasd.

Om 8 u zou iedereen samenkomen voor de excursie, maar om 8.15 bleken nog een aantal mensen te moeten ontbijten. Ik krijg ook wat voorgeschoteld maar weiger beleefd. De lieve dame van de keuken brengt me wel een lekkere kop thee, zonder melk, dat heeft ze goed onthouden. Rond half 9 of wellicht iets later, ivm wie gaat waar zitten, is alles mee, is iedereen er, gingen we dan op pad. Het was echt een schoolreisje. We hadden alleen geen snoepzakjes.

We beginnen bij de World Peace Stupa, bovenop een heuvel aan t meer van Pokhara. De weg is stijl, tour de france stijl, maar de auto redt dat. Vervolgens is t zo’n 10 min treden omhoog lopen. Door t zweten beslaat mijn bril wat echt zeer onhandig is voor t maken van foto’s. De ochtendgymnastiek kan worden afgevinkt.
In de buurt van de stupa begint de grote selfie show. Elke student wil een selfie met t liefst de halve groep erachter, op diverse plekken voor en op de stupa. Ik moet natuurlijk als soort attractie op elke selfie verschijnen. En maak er stiekem zelf ook een. Dus t duurt wel even voordat foto’s zijn gemaakt met iphone 5,6,7,7+, samsung en nog meer samsung. 
De omgeving is prachtig en de stupa zelf ook, er zijn 4 verschillende afbeeldingen van hem uitgewerkt, in goud natuurlijk. Bij de laatste zie ik de boudha niet: ‘ hij slaapt’ , oh dat had ik door t hekje even gemist. Ook slapend ziet de man er best goed uit.

Na dezelfde haarspeldbochten weer omlaag te zijn gereden gaan we naar de volgende plek. Ik moet er even bijzeggen dat ik altijd en overal voorin moet zitten. Als ik tegen een ander zeg, ga jij maar, wordt de deur opengetrokken en ik op de plaats gedirigeerd. Met dus links voorin zitten en links rijden is de afgrond ineens heel dichtbij. Ik vind t normaal nooit eng, maar doe op een paar punten toch even mijn ogen dicht.

We zetten koers naar het international Mountain Museum, waar ik de kaartjes voor de groep koop. Voor studenten 40rp, voor Nepalezen die geen student zijn 80 en voor mij 400. Voor 1200 rp, 12 euro, zijn we met 15 man binnen. Ik vind t wel goed dat ze prijzen aanpassen voor buitenlanders. Het museum verteld over, ehhh, de bergen. Juist. Maar ook de diverse stammen, welke 8000er ligt waar, en wie ging waar t eerst omhoog, zijn te vinden. Omdat ik er vroeger veel over heb gelezen klinkt alles bekend, wel leuk om t zo te zien en de outfits uitgestald te zien door de jaren heen. Er is ook een film te zien die best interessant is.

We gaan terug naar de cursusplek voor de middag. Ik eet de dahl zonder moeite. Begin ik te wennen of is het minder pittig? Ook de kinderen komen weer voor t praktijkgedeelte. Het kleine meisje wat me behoorlijk doet denken aan mijn liefste kleine vriendinnetje, zusje van mijn petekind wat overleed toen ik 19 was, is behoorlijk uit haar doen door alle getrek en gesjor. Ze zet het op een huilen, heel zielig huilen. Niemand reageert erop. NIEMAND. Ik vind t vreselijk, ga naast haar gezichtje zitten, pak haar wangetjes vast en ga rustig zingen. Ik zie haar zwarte stompjes van tandjes in haar mond en een dikke traan uit haar ooghoek. Of is t die van mij? Nu ik t typ moet ik weer huilen. Dit went nooit. Ik had dit in Ghana tijdens mijn vrijwilligerswerk, in Nigeria natuurlijk, en nu weer. Ik begrijp dat de cultuur anders is, maar hoe graag had ik dit kleine popje uit de handen getrokken en was ik haar in een hoekje gaan troosten. Echt troosten. Dit raakt me tot op het bot. Echt.
Een jongetje, waar ik al een paar dagen lekker gek mee doe, schiet van het lachen enorm in een spasme. Hij vindt t niet erg, hij giechelt vrolijk verder, gelukkig maar.

Voor de kinderen is dit de laatste keer dat ze er zijn. Ik heb kado zakjes klaargemaakt met voor ieder kind wat stickers, kleurpotloden, kleurboekjes en ballonnen. Voor het kleine lieve meisje kocht ik gisteren een rammelaar. Omdat mensen hier kado’s niet uitpakken waar je bij bent heb ik de tasjes met maskingtape dichtgeplakt. Waar ik dacht de tasjes snel even uit te delen, volgt, natuurlijk, en ik had t kunnen weten, een ceremonie ( we Nepali like ceremony, zegt een van de teachers). Ik wordt dus weer op een stoel vooraan gezet. De kinderen komen een voor een met vader of moeder naar voren. Beide krijgen een thika op hun voorhoofd, en dan mag ik, met rechts (!!) mijn pakje overhandigen. Dat voelt echt zo ongemakkelijk! De Nepalezen merken blijkbaar niks van mijn ongemak, want ik mag blijven zitten voor ronde twee, want twee van de teachers gaan morgen terug naar Kathmandu en krijgen hun afscheid. Weer met speeches, nog meer speeches, sjaaltjes en boedha beelden.

Zoals ik al eerder meldde is de lake side van Pokhara een aan een sluiting van restaurantjes en winkels, een op de 4 verkoopt buitensport spullen, en in elke winkel zo ongeveer hetzelfde. Tevens veel lederen tassen, sjaals, pachmina’s, sieraden, thee en ga zo maar door. In Nederland ben ik sinds de zomer bewuster aan het kopen, ik let op duurzaamheid en of ik het wel echt nodig heb. Daarnaast deed ik ook een buy nothing month. De maand februari wordt geen buy nothing month, maar ik ben wel met een aantal principes vertrokken:
Vind ik t mooi of heel praktisch?
Is t duurzaam?
Vind ik t na een dag nog steeds mooi of heel praktisch?
Ga ik het in Nederland ook nog mooi of praktisch vinden?
Bij vraag 2 is het een lastige. Zowat alles wordt nagemaakt, je komt er echt niet achter of iets duurzaam is gemaakt. Maar, toerisme is wel de hoofd inkomstenbron voor de mensen hier. In dat kader vind ik t voor mezelf veroorloofd om beperkt en zeer selectief te kopen.
Ik kocht een fleecejack voor s avonds, want het kan behoorlijk fris zijn, ook op de kamer. Ook kocht ik lage wandelschoenen. Die wilde ik sowieso al, had tot hier gewacht. Ook voor Nyah een fleece en een soft shell jasje. De tassen, kettingen, armbandjes en sjaals laat ik links liggen. Het is t allemaal net niet vind ik, en dan ga ik t toch niet meer dragen.

Morgen is de laatste cursusdag, daarna vertrekken we direct richting bergen, het geboortedorp van Khadga. Ik mag een beetje meenemen ( not to much, you don’t need), hij moest eens weten dat het me zelden lukt om travelling light te doen. Maar so far, so good. Ik neem weinig mee, maar vergeet mijn medicijndoos niet: mijn darmen zijn iets aan t opspelen...
Wel fijn om, na een aantal intensieve dagen (de hele dag Nepalees, en nepalezen om je heen en meegaan in dit ritme) de natuur op te zoeken!