Kiem, look!

Just bring small bag, was het plan. Dat was gelukt. Maar waar ik met die small bag precies naartoe ging wist ik niet. We gingen naar een village in de bergen. Het geboortedorp van Khadga. Wij, de vrouw van Khadga (anju), Khadga en ik reden dwars door Pokhara, stopten nog even voor wat spulletjes, en door. We stoppen ergens nog in de stad bij een huis. De man die er woont blijkt een neef van Khadga en hij heeft een guesthouse in het geboortedorp. Daar gaan we slapen en hij gaat er met ons naartoe. Ahá, beetje bij beetje krijg ik dus meer info. Niet bij de oude mensen in huis slapen wat ik eerst dacht, maar in een guesthouse. Ok. We stappen met onze spullen en maar goed ook want de auto van Khadga was echt nooit boven gekomen. ‘ my car is city car’. We rijden de stad uit en volgen een rivier. De weg wordt nauwer en minder weg. Steeds meer stenen, kuilen en modder. Ondertussen passeren we wat fabrieken en laten we de stad achter ons. We rijden langzaam maar gestaag omhoog en komen diverse dorpjes tegen. We worden aardig door elkaar geschud en ik kijk mijn ogen uit. Wat is het hier mooi!

We rijden het dorp in, Macchapuchre village 1. Village 2-9 liggen ook in deze buurt en door een deel reden we heen. Allemaal behorend tot dit bergmassief, wel zo overzichtelijk.
We komen aan bij een hek, en achter dat hek staat een mooi guesthouse, bestaande uit twee gebouwen, met een apart restaurant gebouw, en een overdekt zitje. Werkmannen zijn intussen druk bezig een derde slaapgebouw te bouwen. Wat een rust en wat een prachtige plek. Door de bewolking is er nu geen besneeuwde top te zien, maar dat zou de dag erna beter worden.
We drinken thee en knabbelen wat. Dan gaan we t dorp verkennen. Iedereen blijkt Khadga en zijn neef te kennen zowat. Dus we staan regelmatig stil, dat geeft mij de gelegenheid tot foto's maken. Ik leg weinig mensen vast. Op de een of andere manier voelt dat te intiem. ‘Kiem, look!’ Roept Anju regelmatig, om me wat moois te wijzen, maar ook om me op losse stenen, kuilen etc te wijzen. En maar goed ook, want ik ben een expert in Kimmetjes.

*Een Kimmetje
Het staat niet in de van Dale, maar is een onflatteuze val ter aarde, meestal veroorzaakt door niks. Een losliggend steentje, een veter, een iets omzwikkende enkel: het kan genoeg zijn. De term is uitgevonden door Gideon nadat ik in China op dag 1, minuut 5 van onze meerdaagse trekking vol op mijn gezicht ging door een mini steentje. En met vol bedoel ik faceplant, een bult zo groot als een ei op mijn voorhoofd en zowel ellebogen als knieen open.*

Inmiddels is het donker en lopen we terug naar het guesthouse. Daar staat ons een drie gangen menu te wachten: heerlijk. En veel te veel natuurlijk. Het is inmiddels behoorlijk fris geworden en ik ben best moe dus ga vroeg slapen. Ik verzamel alle drie de dekbedden van de kamer en slaap best goed.
De dag erna wordt ik vroeg gewekt, want de bewolking is weg en nu kun je de reuzen zien liggen. De macchapuchre en de Anapurna 3 naast elkaar. Wat een gezicht en zo dichtbij. We gaan weer op pad. Ontmoeten ooms van Khadga die in een huis wonen met verzorging, want beiden dement en slecht ter been. Er is nauwelijks echte zorg hier, dus een jonger familielid moet er dan bij blijven. Een meisje van schat ik nog geen 16 heeft die taak.
Elke huis heeft ossen, voor t ploegen van de rijstvelden. En ik zie ook veel buffels en geiten. 
In dit dorp is het super rustig, en lijkt t alsof de tijd heeft stil gestaan. Met de ogen dicht doen de geluiden en geuren me denken aan t dorp van mijn franse tante Marie, in Fleville, noord Frankrijk. Een fijne herinnering.
Iedereen leeft hier zoveel mogelijk zelfvoorzienend en de mest van de dieren gaat t land op, natural farming, noemt de neef het. Eigenlijk waar men in Nederland steeds meer naar streeft: eenvoud, eerlijk en zelfgemaakt: hier is dat geen keuze maar noodzaak om te bestaan.
We gaan naar een gebouw kijken in aanbouw, bedoeling is dat dit een birth centre wordt voor de bergdorpen. Want doordat de mensen ver van de steden wonen is er vaak geen hulp bij de bevalling, en komt zuurstofgebrek bij de geboorte vaker voor. Een van de redenen van zoveel kinderen met cerebrale parese hier in nepal. Een geweldig initiatief dus , om de start van het leven goed te laten verlopen. Dat is voor ons zo vanzelfsprekend maar hier dus echt niet. Een fonds heeft het gebouw betaald. Nu moet nog aan de inrichting en bemensing worden gedacht. Of ik wellicht eens kom meedenken... dat wil ik. Hoe en wat weet ik nog niet, maar ik vind dit een mooi initiatief. Waar ik zeker eens goed over ga brainstormen. Ideeën zijn welkom.
We zitten nog een tijdje lekker in de zon, we lunchen heerlijk en ik lees wat ( inmiddels vier boeken uit) en dan is het weer tijd om naar Pokhara terug te keren.
Wat een mooie ervaring en genoeg food for thought.

Ik ga vandaag enkele dagen naar een yoga en meditatie retreat. Geen blogs dus, die komen daarna weer.